آن گاه که من به سوی تو آیم ،
چه باک اگر مرگ در میان ما قرار گیرد ،
چرا که تو آن را ذوب می کنی .
مرگ که از جنس زمان است ،
نمی تواند آن چه را از زمان نیست تصرف کند .
جاودانگی شقایق ها را ..
فاصله ی میان مرگ و زندگی من ،
تنها یک لبه ی کاغذ است ..

به نام او که  یادش خانه ی تنهایی من است

 

برای بدست اوردن چیزی که تا به حال نداشته اید باید چیزی شوید که  تا به حال نبوده اید

 

سپاس خدایی را که نعمت همت را افرید

 

همت بلند دار که مردان روزگار از همت بلند به جایی رسیده اند

 

پروانه گاهی فراموش میکند که زمانی کرم بوده است

 

خودتان را به سمت ماه پرتاب کنید حتی اگر خطا کنید میان ستارگان خواهید بود

 

خطاست اگر بیندیشیم عشق حاصل مصاحبت دراز مدت و باهم بودنی مجدانه است عشق ثمره ی خویشاوندی روحی است واگر این خویشاوندی در لحظه ای تحقق نیابد درطول سالیان و حتی نسل ها نیز تحقق تخواهد یافت

 

ارزو کن بطلت ایمان داشته باش دریافت کن

 

بادا که تمام روزهای عمرتان را زندگی کنی

ای گیاه سبز
ای مظهر رویش
زیستن را آغاز کرده ای,
و بسوی بیکران راهی
که آینده و پایان آن را میدانی
میروی.
میروی!
بی آنکه هیچگاه زیستن را از یاد بری.
اما, من!
من چگونه آغاز کنم زیستن را؟!
که در ابتدا و اوان زیستنهایم که
با تبری مواجه گشته ام که برق لبه های تیز آن
امید زیستن و شکوفائی را در من می براند.

به پایان راهم میاندیشم بی آنکه حتی بدانم
آیا این راه را پایانی هست یا......
نمیدانم.
به امید فرداها, چشمانم را بر هم میگذارم.
چشمانم را میبندم و در رویاهایم رسیدن را میبینم
نه به او که به حبابی بزرگ.
به حبابی همرنگ سیاهی شبم.
نمیدانم
شاید خواب باشد
شاید خواب میبینم.
شاید خوابم هشدار تحققی باشد
در جهان بیداریم.
اما میگویند:
" خواب عاشق همیشه چپ است."

 

نان را از من بگیر ، اگر میخواهی ،
هوا را از من بگیر ، اما
خنده ات را نه .

گل سرخ را از من بگیر
سوسنی را که میکاری ،
آبی را که به ناگاه
در شادی تو سرریز میکند ،
موجی ناگهانی از نقره را
که در تو میزاید .

از پس نبردی سخت باز میگردم
با چشمانی خسته
که دنیا را دیده است
بی هیچ دگرگونی ،
اما خنده ات را که رها میشود
و پرواز کنان در آسمان مرا میجوید
تمامی درهای زندگی را
به رویم میگشاید .

عشق من ، خنده تو
در تاریک ترین لحظه ها میشکفد
و اگر دیدی ، به ناگاه
خون من بر سنگفرش خیابان جاری ست ،
بخند ، زیرا خنده تو
برای دستان من
شمشیری است آخته .

خنده تو ، در پاییز
در کنار دریا
موج کف آلوده اش را
باید برفرازد ،
و در بهاران ، عشق من ،
خنده ات را میخواهم
چون گلی که در انتظارش بودم ،
گل آبی ، گل سرخ
کشورم که مرا میخواند .

بخند بر شب
بر روز ،

 بر ماه ،
بخند بر پیچاپیچ
خیابان های جزیره ، بر این پسر بچه کمرو
که دوستت دارد ،
اما آنگاه که چشم میگشایم و میبندم ،
آنگاه که پاهایم میروند و باز میگردند ،
نان را ،

 هوا را ،
روشنی را ،

 بهار را ،
از من بگیر
اما خنده ات را هرگز
تا چشم از دنیا نبندم ...

انسان؛شدن است،نه بودن.
 
مرداب هم خجالت کشیده است
 
 
 
فکر می کنی زندگی چیست ؟
                            یک خوشبختی ؟
                                        یک دایره که دور تا دورش پرچین است  ؟
                                                                       
زندگی یک تکرار
تکرار حرف های من و تو
                           و تکرار اعمال من و تو 
                           و زندگی می تواند حتی یک تکرار پر از تکرار باشد
 
من در انتظار بهار بسر نمی برم
مرا از زمستان ترسی نیست
خزان در من خلاصه می شود
مرگ در کنار نام من به خواب می رود
 
در زیر فریاد شهر
                پوستم ترک خورده است
 
تنم برای به خاک خفتن زنده است
زمان برای من معنی نخواهد داشت
زمان برای کسی که سال های مقدس را دیده است
                                               یعنی درد
 
چنار  کنار  بیشه ی دلهره ی یک آدم
بلندی اش به حد آسمان رسیده است
 
عبور خواهم کرد
از لابه لای این امواج سهمناک
 
من از سکوت
               از 
               این موج های پایکوبه های غربت وحشی
                         این دشنه ها
              این مرگ ها
                       حتی کلام نسنجیده ی زاغ ها
یا تکه لاشه ای که لاشخور بر آن نشسته است
                                                        هرگز ترس نخواهم داشت
 
باور برای آن مترسک زیبای باغ بود
من از چه در باور فرو روم ... ؟
 
بگذار تا ترانه های من
                          تنها برای من بمانند و
                                                     بس
من لرزه های زبانم را تقدیم کرده ام
                                 تنها برای آن کسی که لایق است