دلتنگیهای آدمی را باد ترانه ای می خواند

رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد

و هر دانه برفی به اشکی نریخته می ماند

سکوت سرشار از حرفهای ناگفته است از حرکات ناکرده

اعتراف به عشقهای نهان و شگفتیهای بر زبان نیامده

در این سکوت حقیقت ما نهفته است حقیقت تو و من ....

 

 

گاه آنچه ما را به حقیقت می رساند خود از آن عاری است

زیرا تنها حقیقت است که رهایی می بخشد

از بخت یاری ماست شاید هر آنچه می خواهیم یا بدست نمی آید یا از دست می گریزد

     چند بار امید بستی و دام بر نهادی تا دستی یاری دهنده کلامی مهر آمیز نوازشی یا

گوش شنوا به چنگ آری ؟ چند بار دامت را تهی یافتی ؟

از پای منیش آماده شو که دیگر بار و دیگر بار دام باز گستری

 

و حالا ...... پس از سفرهای بسیار و عبور از فراز و فرود امواج این دریای طوفان خیز

بر آنم که در کنار تو لنگر افکنم .... بادبان برچینم .... پارو وانهم ... سکان رها کنم 

به خلوت بندر گاهت درآیم و در کنارت پهلو گیرم. آغوشت را بازیابم و استواری

امن زمین را زیر پای خویش.....

 

پنجه در افکنده ایم با دستهایمان به جای رها شدن سنگین سنگین بر دوش می کشیم

بار دیگران را به جای همراهی کردنشان .......!

 

 

عشق ما نیازمند رهایی است نه تصاحب

در راه خویش ایثار باید نه انجام وظیفه