به نام آن که اشک را آفرید تا سرزمین داغ جدایی آتش نگیرد

 

در من هزار حرف نگفته                                                         

                            هزار درد نهفته                                                         

                                          هزاران هزار دریا هر لحظه در طپیدن و طغیانند  ... 

 

 من ترانه هایم را از بوی نارنج گس کرده ام و با بندینکی از جنس برگ موز گیسوی دختر شب را می بافم ٬ من در نبودنت نشانه ای میابم و هرگز برای خواندن نماز وعده ٬ بهانه ای نمی گیرم

تنها شاید میان قرار هایمان آسمان بود که پر حرفی می کرد ٬ شبی به وسعت کرانه ای از رعد و برق و صاعقه تنها من و تو چند پیام کوتاه ٬ این قصه ی تکیده در ریسمان مرد ماهی گیر انگار سال هاست که بورانه ای نمی بیند

گریه کردم                                                             

گریه کردم                                             

اما دردم و نگفتم                                  

تکیه کردم به غرورم                              

                            تا دیگه از پا نیفتم                        

 

درد ما که یکی دو تا نیست ٬ ما صاحب سبکیم ٬ ما سایه هایمان را پیاپی در صحنه ی بی گریز زندگی افسون نموده ایم و دست دخترک همسایه را لمس کرده ایم

انگار همین دیروز بود ٬ روزی که برکه را برای ماهی شدن ترک می کردی و من برای هر قطره ی دریا انبوهی از حسرت می شدم ٬ یک حسرتی انباشته از اندوه

هر ترانه خاطره ای دیگر

       هر عشق یک ترانه ی بیدار است

 

شب پشت پلک های من سنگین تر از همیشه است ٬ چشمانم مانند شب بو های وحشی باغچه ی مامان در تکاپوی یک دقیقه اند .. یک ثانیه یا باز هم یک بهانه ی کوچک

مادر مرا به یاد روز های خوب بچگی می خواند و من در انتهای یک لحظه می فهمم اینجا برای ادامه ی یک سرنوشت زبر است

من همونم که یه روز " می خواستم دریا بشم

                              می خواستم بزرگ ترین دریای دنیا بشم

آرزو داشتم برم

               تا به دریا برسم

شبو آتیش بزنم تا به فردا برسم ... آه ...

 

صدا های کودکی ٬ ترانه هایی که فقط گوش می کردیم و هیچ گاه قرار نبود بیان گرمان باشند ٬ قرار نبود دست به دامانشان شویم و در تنهاییمان از آن ترانه های فقط زیبا کمک بگیریم

اکنون وقتی است که سنگ روی سنگ نمی ماند ٬ قمر در عقرب است

شب من پنجره ای بی فردا

روز من ٬ قصه ی تنهایی ها

مانده بر خاک و اسیر ساحل

ماهی ام ٬ ماهی دور از دریا

 

شاید کسی که مرا دیده برای من نمی خندد اما کسی که می خندد حتما مرا نمی بیند - یرمیس

سرد بود ! عشق لالایی بارون تو شباس " نم نم بارونه پشته شیشه هاست

خاطره انگیز بود !

دیگر برای چیز هایی شبیه عشق ٬ علاقه یا اعجاز

                                                                 جایی نیست ...

بویی از شهوت تند یک دختر و برجستگی هایی که لمس خواهم کرد ٬ سال سیاه که نماز ندارد " تو خود خوب می دانی که من بی وضو هستم و دیگر زمانی برای غسل دادنم نمانده است ..

روی دیوار ٬ تشنه تر از همیشه ٬ در هم گره خورده اند و با هم یکی شدند !  مانند روز های اول آشنایی دو نبض ٬ چشمان بی گناهی که از دیدن زشت ترین زیبایی زمین می ترسیدند ٬ ای کاش برایم سخنی بود ٬ حرفی بود ٬ بیانی بود ...

 

 

گر حال تو همچون من آشفته خراب است ٬ گر خواهش دل های من و تو بی جواب است

ای وای به حال هر دوی ما " ای وای به حال هر دوی ما

هنوز هم نمی توان صدای ذره ذره ریختنم را ٬ شکستنم را شنید و من هنوز هم نخواهم نشان داد که در تنهایی ملموس شبپره مانندم کیست که موهایش را شانه می زند و آن دختری که رو به آینه ایستاده از کجای این شهر پراز نقاب بر خواسته

هنوز هم منم کسی که صد نقاب ساخت و صد نقاب را فروخت و باز برایش سفارش نقاب آورده اند

 

در همه جای این زمین " همنفسم کسی نبود

زمین دیار غربت است " از این دیار خسته ام

از این دیار خسته ام