چه با گذشتی که از من هم گذشتی
****


دست بلند کردم و سویش نگاه دیده پر از اشک و دلم پر ز آه

خواستم اورا که بگویم منم بغض گرفت راه سخن گفتنم

اشک از آن چشم ترم شد روان آه دمادم زد و کردم فغان

کرد خدا بر من بیچاره آه تو چه ستم دیده ای ای بی گناه

گفتمش ای بار خدایا تو هم گریه کنی چون شنوی قصه ام

صبر نماند و دگر از جا شدم راز دلم گفتم و رسوا شدم

پیش همه خلق شدم زرد روی او که مرا برد ز رخ آبروی

او که دلم هیچ ز یادش نبرد رفت و غمش را به دل من سپرد

لحظه ی دیدار که پایان رسید روز فراق و غم هجران رسید

روز وداع لحظه ی مرگ من است فصل خزان زردی برگ من است

گرچه شدم پرپر این عشق پاک باز تو در قلب منی زیر خاک