شعری برای تو

 

امشب شعری خواهم نوشت

شعری که نام تو را که
«با لبانی متبسم به خوابی آرام فرو رفته ای»
تکرار کند
خوابی که این روزها همراه تو شده است
همان خوابی که سرودی کرده بودی
«پر طبل تر از حیات»
خواب خود را
با فصلها در میان نهاده ی
«با فصلی که در می گذشت؛»
من در انتظار فصل سردی ام که درونم جریان دارد
به جستجوی آن فصل بودم
تو
خواب خویشتن را
«با برفها در میان نهادی
با برفی که می نشست؛»
من به پاییزی بی بهار متصلش کردم
«تو خوابت را
رازی کردی»
و من راز خواب تو را از بامداد خواستم
من خواب تو را
فریاد زدم
«چنان چون سنگی
که به دریاچه ئی
و بودا
که به نیروانا.»
آن چه ماند حسرتی بود
از نامی که
بروی سنگی ساده حک شده بود

 

برای کسی که مثل خون تو رگهامه