در سپهر زندگی مثل مه و خورشید شد

با تو بی معنی تمام غصه و تنهایی و تردید شد

 

دلخوشی‌هایم دگر در ابتدای انتهای خویش بود

با تو گویی فرصتم در عرصه‌ی دلدادگی تمدید شد

 

آمدی جانا و غم رفت و دگر هم برنگشت

اشک چشمانم به یک شهر دگر نیمه شبی تبعید شد

 

در نمازم هر قیامی قامتت را یاد داد

سجده کردیم و چنین بر خوبی احساس تو تاکید شد

 

- تقدیم به خود خود خودت!

- سرخی "دستهایت" به تلافی یک شاخه گل سرخ

- شعر مشکی است به تلافی چشمهایت (حتی اگر چشمهایت قهوه‌ای باشد)

- لعنتی...

 

دستهایم می شود حتی در آخر عاشق دستان تو

چشم‌هایم می شود حتی در آخر لایق دستان تو

 

در چنین دریا مواجی که تن ها و توان ها غرقه اند

ناجی من می شود حتی در آخر قایق دستان تو

 

 

- حالا باز هم پیامبر و موسیقی و گل سرخ؟

- هنوز مانده ... ببین...