به همیشه سنگ صبورم

 

 

 درک تنهایی و دلتنگی ام
یک دنیا صبر می خواست و مهر
و تو چه با سخاوت هر دو را در برداشتی

ای معنی سبز تمام کلام ناگفته ام
تو را تا هنگام که نفسی در کنج سینه باشد
با همه وجود و با دستان خالیم

به خاطر خواهم داشت ...

 

آسمان هم مهربانی نگاهت را وام گرفته
در ترنم باران و نم اشکت چه پاکی نهاده
اما دیدگان این همیشه غصه دار باران چشمان تو را هرگز تاب ندارد
پس با دستانت مهربانی زدودن اشکها را برایم به ضیافت بخوان
تا بگویم با این لبهای ترک خورده از عطش عشق
تو را تا آن هنگام که جانی در بدن باشد

به خاطر خواهم داشت...