ما میشکنیم تا که شکسته نشویم


سکوت بره های معصوم دشت را
دستان گناه کار من آشفت

زیر هر قطره ی باران
اشک هایم را احساس کن
انگشتان کوچکت چقدر معصومند

بند بندشان را می فهمم

***

ارزش انسان


دشت ها آلودست
در لجنزار گل لاله نخواهد رویید

در هوای عفن آواز پرستو به چه کارت آید ؟
فکر نان باید کرد
و هوایی که در آن
نفسی تازه کنیم

گل گندم خوب است
گل خوبی زیباست
ای دریغا که همه مزرعه ی دل ها را
علف هرزه ی کین پوشانده ست

هیچ کس فکر نکرد
که در آبادی ویران شده دیگر نان نیست
و همه مردم شهر
بانگ بر داشته اند
که چرا سیمان نیست
و کسی فکر نکرد
که چرا ایمان نیست

و زمانی شده است
که به غیر از انسان
هیچ چیز ارزان نیست