چشمهایم در فراسوی زمان رخسار تو را می جوید .

کاش تو هم ، زمان را می شکافتی تا به رویای چشمانم برسی .

آه .....

آ ه که شهاب زندگی مجالی نداد .

مجال یک لبخند ، یک بوسه .

نوبت من ، لحظه ها چه زود دیر می شد .

باز هم شکر .....

شکر که خوشه چین روزگار رحمتی عطا کرد تا سیب سرخ رهائی را به من هدیه دهی .

ملائک می خورندش تا ماورای دوست داشتن را در زمین جویا شوند .

ولی من می پرم تا آفریدگار عشق را نظاره کنم و هزاران بار خلقتش

را به تحسین درآورم .