گریه سزاوار تو نیست

مگر

قطره های نخست
دریایی سازدم
جان داده به صدفی
که مروارید انگشتانت را
می ماند و می رود
آن گاه که ماهیان
بی قرار و فراوان
به شمارشی معکوس می رسند.
گریه سزاوار من است
که گداخته ام به خورشیدی
زمستانی ام به برفی
و در نوبت ام به تعجیلی

و پایی که دیگرم

توان از تو رفتن نیست

باز هم می گویم

سزاوار تر از تو گریه من است

که غرقاب خونم می کند

و راحت و زلال به زاویه درد می رسد

نه

گریه فقط سزاوار من است

________

که می گوید باد ها می مانند و سپیدارها نه؟

پس انعکاس تو در من چگونه آینه ای می سازد

که از حضور خویش غافلم می کند

و تشنگی برهان قاطع زبانی می شود

که به خصلت عصا یی در خود تعبیرم میکند

پس باید چیزی در من نشسته باشد

وقتی تو

بر تارهای بسته ی موهایت

فریاد می زنی:

من....آری من شکل غریق خویشم تا تو سپید بمانی.....

_________