قلم است و دو کاغذ سفید

بنویس!

_ بی نوا!

سپید همان سپیدار است

و قلم نی لبکی بی نوا

حوالت تو به قلبم نشانه گیر و برو

_ جوخه!

آتش!

سه قطره خون بر درگاه

_قلم

_کاغذ

_سپیدار و ما هنوز.....

.................

هرگز مپرس چرا تنهایم

_کهکشانم

پیش تر از آن که دریابی ام زخم بر داشته ام

هرگز مپرس چرا گریانم

آبی چشمانت را باخته ام

کاین گونه آبی گشته ام

تنها بپرس چرا زنده ام

پروازت را ندیده ام

کبوتر سپید تنهای من

....................

الان که این شعر را می گویم

حدودا یک قصیده است که به دنیا آمده ام

_ پوست می اندازم و یک رباعی نفس می کشم

و اکنون که یک مثنوی از عمرم گذشته است

سکوت سپید را می شکنم و اعتراف می کنم

که یک غزل به مرگم باقیست......

و فردا مرا در گور تاریخی شاعران دزد

خاک خواهند کرد

و بر گورم خواهند نوشت

شاعرکی بود که حقیقت را می دزدید و می نوشت..............!

..............